Theoretische achtergrond

Bredesen-protocol maakt gebruik van synergie

Sommige negatieve websites geven aan dat er voor sommige interventies geen bewijs is dat ze iets doen bij de ziekte van Alzheimer. De benadering van professor Dale Bredesen is echter gebaseerd op begrip van de ziekte op een moleculair niveau en hieruit volgt dat hierbij een integrerend proces betrokken is waarbij meerdere effecten/invloeden als het ware opgeteld worden. Hieruit volgt dat als je één interventie doet bij de ziekte van Alzheimer deze geen resultaat hoeft te hebben, maar dat als je die interventie combineert met 15 andere interventies je wel een effect kan krijgen, omdat er synergie plaatsvindt. Bijvoorbeeld het innemen van vitamine D hoeft niets te doen bij deze ziekte als dat het enige is wat je doet. Maar als je dit combineert met 15 andere interventies kan vitamine D wel bijdragen. Probleem is dat als je wetenschappelijk onderzoek doet op een manier waarbij je slechts 1 interventie toepast je dit soort effecten niet gaat meten en je dan de verkeerde conclusie kan trekken dat zo'n interventie niet nuttig is bij de ziekte van Alzheimer.

Wat duidelijk werd, is dat we naar alle verschillende observaties moeten kijken: Afkomstig van epidemiologie, afkomstig van neuropathologie, afkomstig van microbiologie, afkomstig van bijvoorbeeld genetica, toxicologie, elk van deze heeft zijn eigen bijdragen. En wie een theorie gaat bedenken die deze ziekte verklaart, moet een theorie hebben die al deze verschillende observaties verklaart. Bijvoorbeeld:
  • Waarom heb je een verhoogd risico na de menopauze?
  • Hoe komt het dat u een verhoogd risico hebt wanneer u een laag vitamine D-gehalte hebt?
  • Hoe komt het dat u een verhoogd risico hebt wanneer u insulineresistentie hebt? Wat heeft dat in vredesnaam met die andere dingen te maken?
  • Als u zwaarlijvig bent
  • Als u diabetes type 2 hebt
Al deze dingen maken je vatbaar en natuurlijk als je APOE4 positief bent, zoals ongeveer een kwart van de bevolking is. Dus met al deze dingen moet rekening worden gehouden. Uiteindelijk hebben we een theorie ontwikkeld die dit allemaal verklaart.

Vertaling van Dale Bredesen in het interview "STNH 10: Live from the Bioceuticals Symposium – Dr Dale Bredesen" (28 augustus 2019) : 4m47s - 5m55s , zie de media-pagina.
De reden voor deze integrerende werking van de verschillende faktoren is gelegen in het gedrag van het molecuul amyloid-precursor-protein (APP). De diverse faktoren beïnvloeden de balans tussen aanmaak en afbraak van synapsen, tussen anti-alzheimer en alzheimer, en dit is gerelateerd aan hoe het APP-molecuul uiteenvalt. Bij de beïnvloeding van de faktoren op APP worden deze als het ware opgeteld zodat hierdoor een integrerend effect ontstaat.
Bij de geïntegreerde aanpak van die diverse faktoren wordt gebruik gemaakt van die integrerende werking en wordt via de gecombineerde invloed op APP geprobeerd om de balans naar anti-alzheimer en hersengroei, in plaats van hersenafbraak, te verschuiven.

Er is hierbij sprake van een zogenaamde positieve feedbackloop en het molecuul-APP gedraagt zich hierbij daardoor als een moleculaire schakelaar waarbij hoe het molecuul uiteenvalt bepaalt of de processen richting aanmaak van synapsen gaat of richting afbraak gaan, zodat het molecuul APP daarin als het ware een schakelende functie heeft waarbij die schakelende functie beinvloed wordt door allerlei faktoren die APP als "integrating dependence receptor" als het ware voortdurend bemonstert. Hierbij speelt dat de componenten waarin APP uiteenvalt ook een dusdanige invloed hebben op APP, dat er een positieve feedbackloop ontstaat waarbij er meer van hetzelfde ontstaat. Bijvoorbeeld als Amyloid-beta ontstaat uit APP, wordt dit Amyloid-beta een faktor richting uiteenvallen van APP naar Amyloid-beta en de overige moleculen. Met andere woorden Amyloid-beta is een faktor voor de productie van meer Amyloid-beta omdat het APP stimuleert die kant op uiteen te vallen.
Een gevolg van de positieve feedbackloop is dat de ziekte zichzelf als het ware versterkt, zodat hieruit volgt dat naarmate de ziekte van Alzheimer verder gevorderd is er meer gedaan moet worden om het ziekteproces om te keren en het daarom van belang is om zo vroeg mogelijk te beginnen. Het Bredesen-protocol is daarom niet alleen van belang voor iemand die al symptomen van cognitief verval heeft maar is ook van belang voor de preventie van de ziekte van Alzheimer.

Voor meer informatie hierover wordt verwezen naar de presentaties van Dale Bredesen en zijn publicatie uit 2014: "Reversal of cognitive decline: a novel therapeutic program" , zie de publicaties-pagina. Zie ook de presentatie : "The Bredesen Protocol" op de pagina: "The Science of ReCODE - the biochemistry of reversing cognitieve decline", gelinkt op de links-pagina..
Als je kijkt naar de moleculaire drijfveren hiervan. In het midden is er het amyloid precursor protein, dat de voorloper is van het amyloïde dat je produceert. Interessant genoeg is dit een integrerende afhankelijkheid receptor wat betekent dat het letterlijk alles bemonstert: van je ontsteking is, of uw NF kappa-B wordt geactiveerd, of uw glutathione laag is, wat uw estradiol is, uw pregnenolone, progesteron, vrije t3, testosteron, vitamine D, al deze dingen worden bemonsterd.

Vertaling van Dale Bredesen in de voordracht "Dementogens, Exposome, and Alzheimer's: The Hidden Epidemic" gegeven bij de "University of California San Francisco" (21 september 2018) : 31m48s - 32m28s , zie de media-pagina.
Naar analogie is er bij de ziekte van Alzheimer een fundamentele, leeftijdsgebonden onbalans tussen de dynamisch tegenovergestelde fysiologische processen die plasticiteit mediëren, d.w.z. tussen synaptoblastische en synaptoclastische activiteit. Deze signalering omvat fysiologische mediatoren van synaptische ontwikkeling, onderhoud, reparatie en hermodellering, waaronder APP, zijn derivaatpeptiden, ApoE en tau, en wordt gemoduleerd door de vele verschillende factoren die verband houden met de ziekte van Alzheimer. Bovendien, net als bij neoplasie, selecteert en versterkt positieve feedback het ziekteproces; echter, terwijl bij oncogenese de positieve feedback plaatsvindt op cellulair niveau, bij de ziekte van Alzheimer, vindt de positieve feedback plaats op moleculair niveau (gebaseerd op de aanwezigheid van verschillende soorten moleculen), in de vorm van prionische lussen.

Ter ondersteuning van dit model zijn de vier peptiden afkomstig van de amyloïdogene verwerking van β-amyloid precursor protein (APP) -sAPPβ, Aβ, Jcasp en C31-hebben aangetoond dat ze neurietretractie, synaptische remming, caspase-activering en geprogrammeerde celdood mediëren, terwijl, in tegenstelling, de twee peptiden afgeleid van de niet-amyloïdogene verwerking van APP-sAPPα en αCTF- neuriet uitbreiding mediëren en Aß-productie, caspase-activering en geprogrammeerde celdood remmen. APP lijkt te functioneren als een moleculaire schakelaar die plasticiteit-gerelateerde processen medieert, en de ziekte van Alzheimer is geassocieerd, hetzij oorzakelijk of incidenteel, met een toename in de verhouding tussen de neuriet-retractieve peptiden en de neuriet uitstrekkende peptiden. Het verminderen van deze ratio, of door BACE te beïnvloeden (β-site APP splitsend enzym) of andere splitsing van APP te beïnvloeden, lijkt de ernst van de ziekte van Alzheimer te verlichten.

Vertaling van een gedeelte van Reversal of cognitive decline: a novel therapeutic program publicatie in "Aging" (6 september 2014) - Dale Bredesen

In zijn voordrachten gaat Dale Bredesen hierop in, zie bijvoorbeeld: "Reversal of Cognitive Decline" gelinkt op de media-pagina.